«بوی کافور، عطر یاس» فرمان‌آرا را برای سومین بار دیدم. آخرین سکانس را بسیار دوست دارم. آن‌جا که قهرمان قصه سنگی پرتاب می‌کند به میانه‌ی مرداب و تلاطم روح‌بخشی ایجاد می‌شود. فریاد زندگی، درست آن‌جا که مرگ، سمفونی سکون را رهبری می‌کند. وقفه عطر یاس، در پیوستگی بوی کافور.
