دفاع ملایم از روزه‌داری

دیروز امتحان کردم. زیاد فشار نیاورد. طرفای ساعت ٧ یه کمی تشنگی دیگه اذیت می‏‌کرد. به هر حال با این وض غروب آفتاب روزه‏‌داری تقریبن یه چیزی تو مایه‏‌های اعتصاب غذای خشک حساب می‌‏شه. اما سبکی خوبی هم داره. یعنی یه جور درگیری جالبه با اراده و هوس‏‌های روزمره.

حالا بر خلاف موجی که در انتقاد به روزه و روزه‌داری راه افتاده من یه دفاع مختصری بکنم ازین قضیه. من فکر می‏‌کنم این حمله‌ها و انتقادهای تند بیشتر حاصل الینه شدن فضاست. روزه رو اصلن از دین اسلام بیارید بیرون. تبلیغات و فشارها و اجبارهای حاکمیتی که اکثرش هم غلطه رو هم بزارید کنار.

روزه‌داری به خودی خود یه جور تزکیه‏‌ست. تلاش برای تقویت اراده. شما با یک روز گرسنگی، اراده خودتون رو به آزمایش می‏‌زارید و توانایی خودتون رو در تسلط به خویشتن بالا می‏‌برید. بعضیا میان می‌گن که از نظر پزشکی واسه سلامتی فولانه و بهمانه. آخه عزیز من نه که این همه غذاهای چرب که می‏‌خوریم همه از نظر پزشکی تایید شدن که شوماها گیر دادین حالا به سلامتی. در ثانی قضیه‌ی تزکیه اصلن کاری با سلامتی و اینا نداره. تزکیه (البته اگر کسی بهش معتقد باشه) خوبیش به این خودسازی و اراده‌‏ایه که توشه. بعله ممکنه واسه سلامتی هم کاملن مفید نباشه. گرچه من در مورد آدمای چاق و افرادی که اضافه وزن دارن می‏‌دونم و پرسیدم که محاسنش از ضررهاش بیشتره. حالا با فرض ضرر داشتن، همه می‌دونیم که خیلی کارایی که ما انجام می‌دیم در محیط کار، شب بیداری‌های امتحان و غیره هم واسه سلامتی ضرر داره اما همیشه اهداف بزرگ‌تری تعریف می‏‌شن که این ضررها نسبت به اون اهداف، کوچیکن.

حالا من توصیه می‌‏کنم فارغ از فضای پیرامون، یک روز این رو امتحان کنید. احساس سبکی جالبی بهتون دست ‌می‏‌ده و احساس خوشایند تسلط و اراده. به دست آوردن احساس خوب و اعتماد به نفس کم‌ترین خروجی روزه‌داریه.