تابلو

به پرهام ... و مِهرهای بی‌حساب

اتاق لُخت بود که آمد

تابلویی به دستش بود

می‌خندید

خنده‌اش را برای همیشه

به دیوار مقابلم آویخت

اردی‌بهشت نود و شش